для тех, кто слушает стихи Максiм Багдановiч: (09.12.1891 - 25.05.1917)

ПЕРАПIСЧЫК

 На чыстым аркушы, прад вузенькім акном,
 Прыгожа літары выводзіць ён пяром,
 Ўстаўляючы паміж іх чорнымі радамі
 Чырвоную страку; усякімі цьвятамі,
 Рознакалёрнымі галоўкамі зьвяроў
 І птах нявіданных, спляценьнем завіткоў
 Ён пакрашае скрозь – даволі ёсьць знароўкі –
 Свае шматфарбныя застаўкі і канцоўкі,
 І загалоўкі ўсе, – няма куды сьпяшыць!
 Парой ён спыніцца, каб лепей завастрыць
 Пяро гусінае, і гляне: сьветла сонца
 Стаўпамі падае праз вузкае ваконца,
 І круціцца у іх прыгожы, лёгкі пыл;
 Як сіняваты дым нявідзімых кадзіл,
 Рой хмарачак плыве; шырокімі кругамі
 У небе ластаўкі шыбаюць над крыжамі,
 Як жар гарашчымі, а тут, каля вакна,
 Малінаўка пяе і стукае жаўна.
 І зноў ён схіліцца, застаўку зноў выводзіць
 Няяркім серабром; нячутна дзень праходзіць;
 Ўжо хутка будзе ноч, і першая гвязда
 Благаславіць канец прыгожага труда.
(1912)
..^..   







КНІГА

Псалтыр, пакрытую няжорсткай бурай кожай, 
Я ўзяў і срэбныя засьцёжкі адамкнуў, 
Перачытаў радкі кірыліцы прыгожай 
І воску з ладанам прыемны пах пачуў. 

Вось псальма сьлічная. «Як той алень шукае 
Крыніцы чыстай, так шукаю Бога я». 
Як вее сьвежасьцю яе краса жывая! 
Як радасна далей сьпяшыць душа мая! 

І бачу я ў канцы няхітрую прыпіску, 
Што «кнігу гэтую раб Божы, дзяк Гапон, 
Дзеля душы сьпісаў у месьце Ваўкавыску 
У рок сем тысяч сто васьмы з пачатку дзён».
(1912)
..^.. 





У ВІЛЬНІ (Санэт)

Ліхтарняў сьвет у сіняй вышыне...
Вітрынамі зіяючыя крамы,
Кавярні, мора вывесак, як плямы,
Анонсы і плякаты на сьцяне.

Кіпіць натоўп на жорсткім вулак дне!
Снуюць хлапцы, суюшчыя рэклямы...
Разносчыкі крычаць ля кожнай брамы...
Грук, гоман, гул, – усё ракой імкне.

А дальш – за радам кас, ламбардаў, банкаў, –
Агні вакзала... павадка фурманкаў...
Віры людзей... сіпяшчы паравоз...

Зялёны семафор... пакгауз... склады...
Заводаў коміны пад цьмой нябёс...
О, горада чароўныя прынады!

(1911–1912)
..^.. 

всё в исп.  В. Луцкера